About Author:
Fariba Vafi is one of the most acclaimed and best-selling contemporary Iranian writers. She is the author of numerous novels and short story collections including Royaye Tabat and Razi dar Kucheha. Mahnaz Kousha is professor of sociology at Macalester College. She is the author of Voices from Iran: The Changing Lives of Iranian Women, published by Syracuse University Press. Nasrin Jewell is professor of economics at the College of St. Catherine. A Fulbright scholar, she has authored numerous articles in the areas of Middle East studies and women’s studies.
کتاب «در راه ویلا» نوشته ی «فریبا وفی» است. ناشر درباره‌ی کتاب آورده است:«در راه ویلا سومین مجموعه داستان فریبا وفی است كه ۹ داستان در آن آمده است. تمامی این داستان‌ها علاوه بر دست‌مایه قرار دادن مضامین اجتماعی و واقعیت‌های روزمره، از احساساتی زنانه و عمیق كه با درونمایه‌ی پررنگی از تنهایی آمیخته‌اند، حكایت می‌كنند. روزمره‌گی و واقعیت گریزناپذیر زندگی شهری بر آدم‌های این مجموعه وزنه‌ی سنگینی آویخته است با اینهمه این آدم‌ها ماهی‌های سرگردان این دریای پرآشوب نیستند.» در قسمتی از کتاب می‌خوانیم: «اولین تلنگر را مادر شوهرش زد، وقتی كه اسم كوچكش را فراموش كرد و صدا زد : “عروس، بیا پایین.” روزهای بعد با معنای عروس بیشتر خو گرفت. هر چه بود عروس بود و یك روز فهمید كه عروس یك نفر نیست. صدها و هزارها عروس دیگر است. رفته رفته دانست كه عروس یك عالم معنا دارد كه بیشترش به او مربوط نمی‌شود. به صدها عروس پیش از او مربوط می‌شود. فهمید كه هر كاری می‌كند، سایه‌ای از خاطره و رفتار و منش عروس‌های قبل را هم با خودش دارد. طول كشید تا بفهمد كه بیرون آمدن از آن قالب حاضر و آماده سخت است، نشان دادن و ثابت كردن این كه متفاوت است. مثل تمام عروس‌ها نیست. آدمی است كه از این به بعد باید تعریف بشود، نه این كه تعریف قبل از خودش را یدك بكشد. همه‌ی رفتارهایش به عروس بودنش منسوب می‌شد، با عروس بودنش داوری می‌شد ، نه خود خودش.» این کتاب را نشر «چشمه» منتشر کرده است
درباره نویسنده:
فریبا وفی در اول بهمن ماه سال ۱۳۴۱ در تبریز به دنیا آمد. از نوجوانی به داستان‌نویسی علاقه‌مند بود و چند داستان کوتاه‌اش در گاه‌نامه‌های ادبی، آدینه، دنیای سخن، چیستا، مجله زنان منتشر شد. اولین داستان جدی خود را با نام «راحت شدی پدر» در سال ۱۳۶۷ در مجله آدینه چاپ کرد.
نخستین مجموعهٔ داستان‌های کوتاه او به نام «در عمق صحنه» در سال ۱۳۷۵ منتشر شد و دومین مجموعه، با نام «حتی وقتی می‌خندیم» در سال ۱۳۷۸ چاپ شد. نخستین رمان او «پرنده من» در سال ۱۳۸۱ منتشر شد که مورد استقبال منتقدان قرار گرفت. این کتاب برنده جایزه بهترین رمان سال ۱۳۸۱، جایزه سومین دوره جایزه هوشنگ گلشیری و جایزه دومین دوره جایزه ادبی یلدا شد و از سوی بنیاد جایزه ادبی مهرگان و جایزه ادبی اصفهان مورد تقدیر واقع گشت. هم‌چنین این کتاب به زبان‌های انگلیسی، ایتالیایی، آلمانی و کردی سورانی و ترکی استانبولی ترجمه شده‌است.
