می‌گویم استاد کمانچه‌نواز ما را بکش! می‌گویی این شیوه‌ی مسلمانی نیست! می‌گویم مگر این تو نیستی آن دیوزاد پلنگ‌زاد؟ تو رخ نهان می‌کنی که چهره نداری، می‌گویم تو را چهره به چه کار! چهره‌ی فتاده بر تطع چه بسیار....

با اینکه دیگر سیب فاصله ی میانمان نبود، باز هم نتوانست و من توانستم. سیب را گاز زدم و طعم غریبش را به جان حافظه سپردم. دستش را پشت سرم برد و سیب از جایی میان لذت رها شد. بگذار بعدها داستان سرایی کنند که حوا آدم را وسوسه کرد....