قسمت هایی از کتاب آبی ماورای بحار کابوس هایم، همیشگی اند. اما وقتی خودم به پای خودم آمده ام به این دنیای نحس کلمات، که ارواح اشیا و آدم هایند، به طمع کام گرفتن از کلمات، دیگر چه جای گله... آن برج ها برای من و برای این داستان ها....

ظاهر کردن به نقشی دیگر و در قالب دیگران فرو رفتن تظاهر به خوشبختی و احساس رضایت که با تمام وجودش منافات دارد شاید اوجِ بدبختی‌ست! آن زمان‌هایی که ندانسته و ناآگاه تفاوت می‌گذاریم میان آنان که دوستشان داریم فکرش را هم نمی‌کنیم که روزگاری نه چندان دور، تظاهر را....