در مثل درهای معمولی باز نشد . شبح عبوسی بازش کرد. آرام اما کامل . انگار می خواست فضای تاریک و خالی زندگی را نشانم بدهد. جوری نگاهم کرد که آنجا بودنم بی معنی ترین کار دنیا به نظر می آمد . از فرزانه گفتم و این که برای کار آمده ام، و....

گرفتار هیچ فکر و خیالی نبودم. سبک بالی پرنده های دریایی را داشتم. داشتند آن دورها پرواز می کردند. ممنون زمین بودم. ممنون دریا. ممنون آسمان. ممنون خودم که تکه ای از آنها بودم. به طور مبهمی حس کردم آزادی باید همین باشد. پس تا آن روز فقط طوطی وار....