About Author:
Houshang Golshiri (1937–2000) was a prominent Iranian writer, novelist, and literary critic. Born in Isfahan, he played a pivotal role in modern Iranian literature, contributing both through his works and his activism. Golshiri is best known for his novel “Prince Ehtejab” (Shazdeh Ehtejab), which became a symbol of resistance against oppression and a turning point in Iranian fiction with its innovative narrative style.
Golshiri was deeply involved in Iran’s literary community, and he co-founded the Association of Iranian Authors. His works often explored themes of power, resistance, and individual versus collective struggles, marked by a unique blend of modernist techniques and Iranian cultural motifs.
Despite facing censorship and political challenges during his life, Golshiri’s contributions remain influential in Iranian literary circles
Added Date: 11/09/2024 12:52:55 PM
Last update: 13/09/2024 1:01:36 PM
راوی این حکایت ابوالمجد وراق به وصف تصویر ابتدا کرده است، از پس نعمت خدا و رسول و ائمه، آنگاه که گوید: «هر چه رفت بدین دور یا حادث خواهد شد به دور آن که این حدیث بخواند همه سخن از اوست و از خیر و شر و بدو نسبت باید کرد.» و اما وصف آن نقش به ایجاز آورده است، چه مردمان دور را اشارتی بسنده میبود، گو که از خم طرهای میگفت یا نمیگفت، اما راقم این دور پوستباز کرده و به شرح خواهد گفت، چه سکه سخن را هر دوری به نامی میزنند، مصلحت خلق را، که سخن بوالمجد یا بوالفضلی بدان طرز و تکلف، و آن ایجاز و صناعت، و آن همه تلمیحات و ملمعات هیچ عاقلی نخرد.
درباره نویسنده:
هوشنگ گلشیری (زادهٔ ۲۵ اسفند ۱۳۱۶ در اصفهان – درگذشتهٔ ۱۶ خرداد ۱۳۷۹ در تهران) نویسندهٔ معاصر ایرانی و سردبیر مجلهٔ کارنامه بود. مورّخان ادبی وی را از تأثیرگذارترین داستاننویسان معاصر زبان فارسی دانستهاند.
او با نگارش رمان کوتاه شازده احتجاب در اواخر دههٔ چهل خورشیدی به شهرت فراوانی رسید. این کتاب را یکی از قویترین داستانهای ایرانی خواندهاند.
گلشیری کارش را با آموزگاری در روستاها و سپستر در اصفهان آغاز کرد. از سال ۱۳۵۳ تا ۱۳۵۷ به دعوتِ بهرام بیضایی در دانشکده هنرهای زیبای دانشگاه تهران استادی کرد. پس از انقلاب با تشکیل جلسات هفتگی داستانخوانی و نقد داستان از سال ۱۳۶۲ تا پایان عمر خود نسلی از نویسندگان را پرورش داد که در دههٔ هفتاد خورشیدی به شهرت رسیدند. او همچنین عضو کانون نویسندگان ایران و از بنیانگذاران حلقه ادبی جُنگ اصفهان بود.