حافظ بیش از شش قرن است که فارسی‌زبانان را به سُکرِ سخن خود سَرخوش داشته. نه زبانش بر اثر گذشت زمان کهنه شده است و نه معانی و اشارات سخنش. زبانش: فارسی دل‌نشینی که امروز هم می‌تواند معیار گفت‌وگو باشد؛ موضوع سخنش: عواطف درون و تفکّرات دور و نزدیک انسان دربارهٔ زندگی و آن سوی زندگی، که با زمان و مکان نه کهنه می‌شود و نه تغییر می‌پذیرد؛ و اشاره‌های نیمه‌نهان کلامش به ستم‌ها و نابسامانی‌های جامعه که همچنان برجای خویش ایستاده‌اند.