Fiction: Persian – داستانهای پارسی
Fiction: World داستانهای خارجی
Poem – شعر
History – تاریخ
Philosophy – فلسفه
Psychology – روانشناسی
Bio./Memoir – زندگینامه و خاطرات
Politics – سیاست
Iran – ایران
Literature – ادبیات
Sociology – جامعه شناسی
Ref./Language – فرهنگنامه و زبان
Religions – ادیان
Science – علوم
Sports – ورزش
Travel – سفر
Art/Architecture – هنر و معماری
Business/Finance – اقتصاد و تجارت
Computers – کامپیوتر
Cookbooks – آشپزی
Home/Garden – خانه و باغبانی
E-Books – کتابهای الکترونیک
Health – سلامت و بهداشت
Literature Mag – نشریات ادبی
Hafiz, Shamsoddin Mohammad, 14th century
About Author:
Mohammad Moin (Persian: محمد معین, his surname could also be transliterated as Mo’in) (July 12, 1914, Rasht, Iran – July 4, 1971, Tehran, Iran) was a prominent Iranian scholar of Persian literature and Iranian Studies.
Mohamad Moin studied at the Higher Institute of Science in Tehran and obtained his BA in literature and philosophy in 1934. He subsequently went to Belgium and graduated in applied psychology, anthropology and cognitive science under Elmer Knowles. On returning to Iran he carried out his doctoral research under Ebrahim Pourdavoud at the University of Tehran, culminating in a thesis with the title “Mazdayasna and its Influence on Persian Literature” for which he received a PhD with honours in Persian literature and linguistics. He is the first doctoral graduate in Persian literature from the University of Tehran.
He was later appointed full professor at University of Tehran, from which position he was subsequently promoted as Distinguished Professor to the Chair of Literary Criticism and Research in Literary Texts at the same university. He is best known for his famous Mo’in Dictionary as well as his contributions to The Dehkhoda Dictionary, a work he did in collaboration with Ali-Akbar Dehkhoda himself.
Mo’in was President of the literature commission of the International Congress of Iranian Studies and Director of the Dehkhoda Dictionary Institute.
Mohammad Mo’in died in 1971 in Tehran. He is buried in Astaneh Ashrafiyeh, Gilan, Iran. His burial chamber was vandalized in 1981 by vigilantes, thought to be due to Mo’in’s ties to the political elite of the Pahlavi Era.
گنجینه عرفان که شرح غزل های حافظ است، حدود هشتاد سال پیش تألیف شد و حدود ده سالی است که دکتر مهدخت معین فرزند دکتر معین سرگرم آماده سازی آن برای چاپ است. در این اثر شرح غزل های حافظ به همراه توضیحات مفصلی در مورد دستور زبان، صنایع ادبی، معانی و مفاهیم غزل و بسیاری نکات دیگر آورده شده است. با اینکه «گنجینه عرفان» نسخه ای قدیمی است و سال ها پیش تألیف شده، هنوز مواردی در معانی و مفاهیم ابیات در آن شرح ارائه شده که کم نظیر یا بی نظیر است. استنباط و ذوق مولف در دریافت و کشف مفاهیم و معانی ابیات شگفت انگیز است. نکته دیگر نقل قول از مآخذ و مراجع قدیمی توسط مولف است. این مراجع اکنون کمتر در دسترس است و اطلاع بر مطالب آن ها در زمینه حافظ شناسی مفید و موثر است و مولف گنجینه این امکان را برای ما فراهم کرده است. ضمنا استاد معین به نقل قول از مراجع قدیمی اکتفا نکرده و آن ها را نقد هم نموده است و دلایلی در رد یا تأیید آن ها ارائه داده است. همچنین افادات شفاهی از فضلا و ادبای عصر مانند مانند علّامه دهخدا، علّامه قزوینی، استاد فروزانفر، استاد منوچهر مرتضوی و غیره نقل شده است.
درباره نویسنده:
محمّد معین (۹ اردیبهشت ۱۲۹۷ در محلهٔ زرجوب رشت – ۱۳ تیر ۱۳۵۰ در تهران) یکی از محققان برجسته و پدیدآورندهٔ یکی از مهمترین لغت‌نامه‌های فارسی یعنی فرهنگ معین است. آرامگاه وی در آستانهٔ اشرفیه قرار دارد. نیما یوشیج در وصیت‌نامه‌اش اختیار چاپ آثارش را به معین داد. علی اکبر دهخدا تکمیل لغتنامه دهخدا را به معین محول کرد. محمد معین در روز ۹ اردیبهشت ۱۲۹۷ در محلهٔ زرجوب رشت به دنیا آمد. پدرش شیخ ابوالقاسم از روحانیان شهر رشت بود. بر طبق صفحهٔ اول دستخطّی که وی دربارهٔ زندگی خود نوشته، تاریخ تولد وی ۱۷ رجب سال ۱۳۳۲ (قمری) برابر با ۲۱ خرداد سال ۱۲۹۳ است. در متن دانشنامهٔ دکترا، سال تولَد وی ۱۲۹۱ ذکر شده‌است؛ ولی در نوشتهٔ قاب‌شده‌ای که در خانهٔ وی و در اتاق کارش به دیوار آویخته‌است تاریخ تولد او دوشنبه ۹ اردیبهشت ۱۲۹۷ نوشته شده‌است.
او که اولین فرزند خانواده بود، در سن شش سالگی مادرش را بر اثر بیماری حصبه از دست داد و پنج روز بعد از فوت مادر، پدرش نیز به سبب همین بیماری درگذشت. بیماری حصبه در رشت شیوع یافته و در آن سال ۲۸هزار نفر را از بین برده بود. جد پدری او شیخ محمدتقی معین‌العلما که در سلک علمای روحانی بود، به تربیت وی همت گذاشت. محمد معین ترقیات علمی و معنوی خود را مدیون او می‌دانست. جد مادری او شیخ محمد سعیر نیز از علما و مدرسان علوم قدیمه بود.
او در سال ۱۳۰۴ دورهٔ شش-سالهٔ ابتدائی در دبستان اسلامی رشت را ظرف دو سال به پایان رساند. دورهٔ اول متوسطه را در «دبیرستان نمره ۱» رشت (که بعدها به نام دبیرستان شاهپور خوانده شد) به اتمام رساند و دورهٔ دوم متوسطه را در رشتهٔ ادبی در دبیرستان دارالفنون تهران به سرانجام رساند. در اوان تحصیل در دبیرستان، صرف و نحو عربی و بخشی از علوم قدیمه را نزد پدربزرگش و سید مهدی رشت‌آبادی فرا گرفت. در سال ۱۳۱۰ در دانشسرای عالی در رشتهٔ ادبیات و فلسفهٔ علوم تربیتی به تحصیل پرداخت. در سال ۱۳۱۳ با نوشتن پایان‌نامه‌ای به زبان فرانسه در مورد شاعر فرانسوی «لوکونت دو لیل» در رشتهٔ ادبیات و فلسفه به اخذ مدرک کارشناسی نایل شد
پس از طی دورهٔ شش-ماههٔ دانشکدهٔ افسری احتیاط، شش ماه اول سال ۱۳۱۴ را به خدمت افسری گذرانید و در مهر ماه آن سال به دبیری دبیرستان شاهپور اهواز منصوب شد. پس از سه ماه، ریاست دانشسرای شبانه‌روزی اهواز را یافت و در عین حال عضویت تحقیق اوقاف و ریاست پیشاهنگی و تربیت بدنی استان ششم به عهدهٔ وی بود. در همین ایام به وسیلهٔ مکاتبهٔ آموزشگاه روانشناسی بروکسل، که تحت نظر Elmer Knowles روانشناس اداره می‌شد، روانشناسی عملی و دیگر شعب آن از قبیل خط‌شناسی، قیافه‌شناسی و مغزشناسی را فراگرفت.
در سال ۱۳۱۸ به تهران منتقل گردید. در حین تصدی معاونت و سپس کفالت اداره دانشسراها در وزارت فرهنگ، برای دورهٔ دکترا در ادبیات فارسی در دانشگاه تهران ثبت نام نمود. پس از چندی با حفظ سمت به دبیری دانشکدهٔ ادبیات منصوب گردید. در روز سه‌شنبه، ۱۷ شهریور سال ۱۳۲۱ از پایان‌نامهٔ دکترای خود با عنوان «مزدیسنا و تأثیر آن در ادبیات پارسی» دفاع کرد. پایان‌نامهٔ او با راهنمائی ابراهیم پورداوود با قید «بسیار خوب» پذیرفته شد و محمد معین به عنوان نخستین فارغ‌التحصیل دورهٔ دکترای ادبیات فارسی در ایران شناخته شد. از آن پس به سمت دانشیار و سپس به سمت استاد کرسی «تحقیق در متون ادبی» در دانشکده ادبیات برگزیده شد. در ۱۳۲۱ ازدواج کرد که نتیجه آن ۴ فرزند می‌باشد. از آغاز سال ۱۳۲۵ شمسی که چاپ لغتنامه دهخدا طبق قانون، در مجلس شورای ملی آغاز شد، معین به همکاری علی‌اکبر دهخدا برگزیده شد. در دی ماه ۱۳۳۴ با موافقت علی‌اکبر دهخدا، سازمان لغتنامه از منزل شخصی دهخدا به مجلس شورای ملی منتقل شد و طبق وصیت‌نامه دهخدا، معین به ریاست امور علمی آن سازمان منصوب گردید. در اسفند ۱۳۳۶ سازمان مذکور به دانشکده ادبیات دانشگاه تهران انتقال یافت و طبق اساسنامه مصوب شورای دانشگاه، ریاست سازمان لغتنامه به عهده محمد معین گذاشته شد. وی این سمت را تا آخرین روزی که دچار سکته گردید به عهده داشت.
