The Luck of Barry Lyndon بری لیندون

Since the days of Adam, there has been hardly a mischief done in this world but a woman has been at the bottom of it. Ever since ours was a family (and that must be very NEAR Adam”s time,-so old, noble, and illustrious are the Barrys, as everybody knows) women have played a mighty part with the destinies of our race. I presume that there is no gentleman in Europe that has not heard of the house of Barry of Barryogue, of the kingdom of Ireland, than which a more famous name is not to be found in Gwillim or D”Hozier; and though, as a man of the world, I have learned to despise heartily the claims of some PRETENDERS to high birth who have no more genealogy than the lacquey who cleans my boots, and though I laugh to utter scorn the boasting of many of my countrymen, who are all for descending from kings of Ireland, and talk of a domain no bigger than would feed a pig as if it were a principality; yet truth compels me to assert that my family was the noblest of the island, and, perhaps, of the universal world; while their possessions, now insignificant and torn from us by war, by treachery, by the loss of time, by ancestral extravagance, by adhesion to the old faith and monarch, were formerly prodigious, and embraced many counties, at a time when Ireland was vastly more prosperous than now. I would assume the Irish crown over my coat-of-arms, but that there are so many silly pretenders to that distinction who bear it and render it common.

About Author:
William Makepeace Thackeray (/ˈθækəri/; 18 July 1811 – 24 December 1863) was a British novelist, author and illustrator. He is known for his satirical works, particularly his 1848 novel Vanity Fair, a panoramic portrait of British society, and the 1844 novel The Luck of Barry Lyndon, which was adapted for a 1975 film by Stanley Kubrick.

«بری لیندون» از نمونه‌ترین رمان‌های تاریخ ادبیات انگلستان از حیث نوآوری فرمی، طنّازی، استفاده از راوی اول شخص ناصادق و نقد صریح جامعه‌ی طبقاتی و به خاصه طبقه‌ی اشراف است. رمانی که از بسیاری جهات شباهت‌های غیرقابل انکاری به «تریسترام شندی»، دیگر شاهکار ادبیات انگلستان دارد، گویی باز کردن دریچه‌ای دیگر به آن جامعه در یک قرن بعد است، با همان شوخ‌طبعی اما بسیار تلخ‌تر و گزنده‌تره. «ویلیام تکری» که با وجود عمر کوتاهش، نویسنده‌ای پرکار بود، با جسارتی عجیب هم‌چون انقلابیون قرن نوزدهمی اروپا، زندگی شیادانه و بی اخلاقی‌های پی در پی مردم را هجو می‌کرد و در بزرگ‌ترین رمانش، «بری لیندون» با دستمایه قرار دادن زندگی و احوالات شخصیتی که نام رمان از نام او گرفته شده، آن هم با قرار دادن خود او در مقام راوی، شیادی دروغگو، بی اخلاق و البته سراشر از حماقت را روایت می‌کند که همه‌کار می‌کند تا به زندگی اشرافی و عیاشانه برسد و در آن بماند. کار بزرگ تکری در بری‌ لیندون، قرار دادن خواننده در موقعیتی‌ست که جمله‌های راوی دروغگویی را می‌خواند و هم‌زمان می‌خندد، از تأسف سر تکان می‌دهد و حتی به ناگه خودش را در مواجهه با وضعیتی تراژیک می‌بیند. این رمان از آن دست آثار بزرگی‌ست که می‌توان هم به مثال آینه‌ای دیدش که برابر جامعه‌ای قرار گرفته که مدت‌هاست به درستی خودش را با جزئیات تماشا نکرده و از زشتی‌ها و فرتوتی‌های خودش بی اطلاع است و هم می‌توان به مثال تصویری از انسان عصر جدید تا همین امروز و پس‌از‌این به آن نگاه کرد؛ انسانی که دورزمانی‌ست فراموش کرده اخلاق انسانی چیست و شریف بودن یعنی چه! شاید بی دلیل نباشد که «استنلی کوبریک» در دهه‌ی هفتاد قرن بیستم، از این رمان کلاسیک و سرشار از شوخی و هجو تکری، اقتباسی درجه یک و به غایت مدرن و تلخ را بر پرده‌ی سینما نشاند.

درباره نویسنده:
ویلیام میکپیس تکری، زاده ی 18 جولای 1811 و درگذشته ی 24 دسامبر 1863، رمان نویس و مولف انگلیسی بود.ویلیام در کلکته ی هند به دنیا آمد و پدرش، یکی از مقامات بلندپایه ی کمپانی هند شرقی بود. مادرش هم در همین کمپانی فعالیت داشت. او در پنج سالگی به انگلستان فرستاده شد و در مدرسه هایی در ساوتهمپتون و چیسویک به تحصیل پرداخت. تکری کار نویسندگی را با نوشتن هجویه آغاز کرد و موفق به خلق شخصیت های منحصربه فرد و کم نظیری در آثارش گشت. او آثار اولیه اش را با نام های مستعاری چون چارلز جیمز یلوپلاش، مایکل آنجلو تیتمارش و جرج سوج فیتزبودل به انتشار می رسانید و جوامع بالادستی، قدرت های نظامی، ازدواج و تزویر را به سختی مورد انتقاد قرار می داد.