The Setting Sun شایو

Set in the early postwar years, it probes the destructive effects of war and the transition from a feudal Japan to an industrial society. Ozamu Dazai died, a suicide, in 1948. But the influence of his book has made “people of the setting sun” a permanent part of the Japanese language, and his heroine, Kazuko, a young aristocrat who deliberately abandons her class, a symbol of the anomie which pervades so much of the modern world.

About Author:
OSAMU DAZAI was born in 1909 into a powerful landowning family of Northern Japan. A brilliant student, he entered the French Department of Tokyo University in 1930, but later boasted that in the five years before he left without a degree he had never attended a lecture. Dazai was famous for confronting head-on the social and moral crises of postwar Japan when he committed suicide by throwing himself into Tokyo”s Tamagawa Reservoir. His body was found on what would have been his 39th birthday.

پس از جنگ،ژاپن دچار یک تحول اجتماعی عظیم شد زیرا جامعه ژاپن با شوک شکست و اشغال ژاپن توسط نیروهای آمریکایی و متحدان آنها روبه رو بود.اوسامو دازای در کتاب شایو این تحول را پس زمینه داستان خود قرار داده تا داستان سقوط یک خانواده کوچک اشرافی را نشان دهد.
کازوکو در این رمان ، دختر مجرد یک اشراف زاده بیوه را روایت میکند. جستجوی او برای فهم خود در جامعه ای که فاقد کاربرد آن باشد ، اصلی ترین دقدقه رمان دازای است. این یک داستان غم انگیز است ، و از لحاظ ساختاری رمانی است که همتراز نویسندگانی همچون یاسوناری کاواباتا ، برنده جایزه نوبل می باشد – تعاملات اجتماعی محیطی و کم ارزش است ، باید تفاوت های ظریف ترسیم شود ، و برای خوانندگانی که بیشتر به اشکال رمانتیک غربی عادت دارند ، این امر به نظر می رسد که کاملا آرزو است.
مادر کازوکو بیمار می شود و به دلیل شرایط مالی مجبور می شوند در یک کلبه حومه شهر زندگی کنند.برادرش ، که در طول جنگ معتاد به تریاک شد ، مفقود شده است.کازوکو هنگام بازگشت ، سعی می کند با رمان نویس Uehara ارتباط برقرار کند.این جابجایی عاشقانه فقط به تعمیق بیگانگی وی از جامعه می انجامد.
رمان های ژاپنی بسیاری از فقر و گرسنگی و شرایط بسیار بد بعد از جنگ نوشته شده است و این رمان هم ازین قائله مثتثنا نیست.
«شایو» رمانی درباره افول است. زندگی و هر آنچه رنگی از زندگی دارد همواره آمیخته به فراز و فرود است. از این حکم طبیعت گریزی نیست و ناگزیر هر دوره را پایانی است: حتی دوران امپراتوری و دوران جلال و جبروت. ژاپن که برای خود شأن و منزلتی داشت پس از جنگ جهانی دوم از عرش به فرش کشیده شد. رمان «شایو» راوی بخشی از این افول است. این رمان ماجرای خانواده ای از طبقه ی اشراف را روایت می کند که به دلایلی، از جمله بحران هویت اجتماعی و چشیدن طعم شکست در جنگ، مانند بسیاری دیگر از مردم این سرزمین به خردی افتاده است. راوی دختر خانواده است. پدرش مرده و برادرش به جنگ رفته و مدت هاست که خانواده از او بی خبر است. او به تنهایی از مادر مریض احوالش نگهداری می کند.
دختر راوی رمان اما عاصی است. سهم خود را از زندگی می جوید. با خود در جدال است و آرام ندارد. اصالت مادر را می ستاید و در مقابل از بی عرضگی و محافظه کاری خود بیزار است. «شایو» از پایان یک دوران سخن می گوید. قلم دازای نیز در این رمان به شدت جذاب است؛ جذابیتی که متن ترجمه آن را به خوبی بازتاب می دهد. مترجم این رمان علیرغم جوانی، در نخستین تجربه حرفه ای ترجمه خود موفق بیرون آمده است.

درباره نویسنده:
اوسامو دزای در سال 1909 در یک خانواده قدرتمند زمیندار در شمال ژاپن متولد شد. او در سال 1930 که دانشجوی زبردست بود وارد دپارتمان فرانسوی دانشگاه توکیو شد، اما بعداً به خود می بالید که در پنج سال قبل از خروج بدون مدرک هرگز در یک سخنرانی شرکت نکرده است. دازای به دلیل مواجهه رودررو با بحران های اجتماعی و اخلاقی ژاپن پس از جنگ زمانی که با پرتاب خود به مخزن تاماگاوا توکیو خودکشی کرد، مشهور بود. جسد او در روز تولد 39 سالگی او پیدا شد.