Khan Al-Khalili: A Novel در خان الخلیلی اتفاق افتاد

Khan al-Khalili, by Egyptian Nobel Laureate Naguib Mahfouz, portrays the clash of old and new in an historic Cairo neighborhood as German bombs fall on the city.
The time is 1942, World War II is at its height, and the Africa Campaign is raging along the northern coast of Egypt. Against this backdrop, Mahfouz’s novel tells the story of the Akifs, a middle-class family that has taken refuge in Cairo’s colorful and bustling Khan al-Khalili neighborhood. Believing that the German forces will never bomb such a famously religious part of the city, they leave their more elegant neighborhood and seek safety among the crowded alleyways, busy cafés, and ancient mosques of the Khan. Through the eyes of Ahmad, the eldest Akif son, Mahfouz presents a richly textured vision of the Khan, and of a crisis that pits history against modernity and faith against secularism. Fans of Midaq Alley and The Cairo Trilogy will not want to miss this engaging and sensitive portrayal of a family at the crossroads of the old world and the new.

Translated from the Arabic by Roger Allen

About Author:
Naguib Mahfouz was born in Cairo in 1911 and began writing when he was seventeen. His nearly forty novels and hundreds of short stories range from re-imaginings of ancient myths to subtle commentaries on contemporary Egyptian politics and culture. Of his many works, most famous is The Cairo Trilogy, consisting of Palace Walk (1956), Palace of Desire (1957), and Sugar Street (1957), which focuses on a Cairo family through three generations, from 1917 until 1952. In 1988, he was the first writer in Arabic to be awarded the Nobel Prize in Literature. He died in August 2006.

بلاغت و فصاحت زبان عربی درکنار اقلیم مدیترانه‌ای و تمدن فرهنگی هزاران ساله، هنر و ادبیات مصر را به یکی از باشکوه‌ترین‌ها تبدیل کرده است. از ام‌کلثوم تا نجیب محفوظ و یوسف شاهین، هرکدام قله‌هایی از هنر و ادبیاتند که به فرهنگ مصر چهره‌ای جهانی داده‌اند. نجیب محفوظ راوی سویه‌ی روشنفکرانه‌ی جامعه‌ی مصر که مانند هر روشنفکر حقیقی دیگری، سیاست، عشق و تاریخ سرزمینش، پیوندی ناگسستنی دارند، در داستان‌ها و رمان‌هایش ستایش‌آمیزترین متن‌ها را درباره‌ی جلوه‌های یگانه‌ی فرهنگ سرزمینش و خوی و منش مردمانش نوشته و در همین حال به سیاست و سیاست‌مداران و دین‌خویان مزور و ریاکار و مخالف آزادی، همواره حمله کرده است. با این‌همه این برنده‌ی نوبل ادبیات، هماره از عشق نوشته و عاشقانه‌هایش داستان‌هایی هستند که شعرهای بر لبان عاشقانش «انت عمری»‌ست! کتاب «در خان الخلیلی اتفاق افتاد»، یکی از عاشقانه‌های پر از عطش و سوزو‌گداز است که خواندنش هیچ کم ندارد از دست در دست معشوقی حقیقی، راه رفتن در کوچه‌ها و گذرهای قاهره‌ی همواره بیدار. محفوظ محله‌ی کودکی و جوانی‌اش را به مکانی تبدیل می‌کند که هم‌چون موجودی زنده، هوشیار است و نفس می‌کشد و نفس به نفس عشاق قصه می‌دهد. این کتاب هرآنچه برای فهم عیش و لذت عاشقانه‌ای که در خان الخلیلی اتفاق افتاد را در خود دارد و البته که هر عشق سرشار و عمیقی پیوندی با عشق‌های سرشار و عمیق هرجای دیگر دنیا دارد و ازهمین‌رو خواندن رمان نویسنده‌ی بزرگ مصری، همه‌ی ما را بی‌بدیل با خود همراه می‌کند.

درباره نویسنده:
نجیب محفوظ، زاده ی 11 دسامبر 1911 و درگذشته ی 30 آگوست 2006، نویسنده و نمایشنامه نویس مصری و برنده ی جایزه نوبل ادبیات در سال 1988 بود. محفوظ در یکی از محلات قاهره به نام جمیلیه به دنیا آمد. او که فرزند یک کارمند دولتی بود، از سال 1934 تا زمان بازنشستگی اش در سال 1971 در قسمت فرهنگی خدمات کشوری مصر کار کرد. محفوظ ابتدا در وزارت موقوفات به کار پرداخت و سپس رئیس بنیاد حمایت از سینما و در دوران پایان کارمندی، مشاور وزیر فرهنگ شد. او در طول دوران حرفه ای خود، 30 کتاب داستانی نوشت.محفوظ در آثار خود، دیدگاه های منتقدانه ای را از رژیم سلطنتی قدیمی مصر، استعمار انگلیس و مصر کنونی بیان می کرد. تعداد زیادی از رمان های برجسته ی او، در مورد مسائلی اجتماعی از قبیل مشکلات زنان و زندانیان سیاسی است.محفوظ تا روز درگذشتش، سالخورده ترین برنده ی جایزه ی نوبل ادبیات و مسن ترین برنده ی جایزه ی نوبل پس از برتراند راسل و هالدور لاکسنس بود. نجیب محفوظ در جولای سال 2006 پس از یک عمل جراحی ناموفق بر روی سرش، تحت مراقبت های ویژه ی پزشکی بود و عاقبت در 30 آگوست سال 2006 درگذشت.