About Author:
Siavash Kasrai was an Iranian poet, literary critic and novelist. He is well-known for his epic poem of Arash the Archer written in the late 1950s.
Born: February 25, 1927, Isfahan, Iran
Died: February 8, 1996, Vienna, Austria
Added Date: 27/12/2019 8:59:05 PM
Last update: 12/10/2022 2:50:18 PM
“مجموعه اشعار سیاوش کسرایی” اثری است که انتشارات نگاه آن را در نزدیک به هزار صفحه منتشر کرده و تمامی دفتر های شعر “سیاوش کسرایی” اعم از “آوا”، “هوای آفتاب”، ” سنگ و شبنم “، ” منظومه ی آرش کمانگیر “، ” خون سیاوش “،” خانگی “،” با دماوند خاموش “،” از قرق تا خروسخوان “،” به سرخی آتش به طعم دود “،” آمریکا! آمریکا!”،” تراشه های تبر “، ” پیوند “،” هدیه ای برای خاک “،” چهل کلید “، ” ستارگان سپیده دم” و ” مهره ی سرخ” را در بردارد. به این ترتیب خواننده با در اختیار داشتن این مجموعه، ماحصل سال های شاعری “سیاوش کسرایی” را از اواسط دهه ی سی شمسی به بعد، یک جا پیش روی خود خواهد دید.
“سیاوش کسرایی”، شاعر توانمند زاده ی اصفهان که خیلی زود در دوران طفولیت زادگاهش را به همراه خانواده به مقصد تهران ترک گفت، در ابتدا به تحصیل در دانشکده ی حقوق و علوم سیاسی تهران مشغول بود. اما آنچه برای باقی عمر به شهرت فردی و اجتماعی او رنگ بخشید، ادبیات و علی الخصوص شعر بود. “کسرایی” از شاگردان وفادار “نیما یوشیج” بود و منظومه ی “آرش کمانگیر” او، اولین منظومه ی حماسی است که به سبک نیمایی سروده شده است. اشعار علاوه بر ساختار شعری نو، از جنبه ی دیگری نیز حائز اهمیت هستند؛ شعر “کسرایی” دردمند مردم روزگار خویش است و آیینه ای است که اوضاع و احوال آن زمانه را بازتاب می دهد. در لا به لای ابیات شکوهمند وی، قلب تپنده ی او برای وطنش و نگرانی و عشقی که به مردم خود داشت به وضوح دیده می شود. این مساله، درون مایه ی اصلی اشعار “سیاوش کسرایی” بوده و بیش از هر چیزی دغدغه های او را تعریف می کند.
درباره نویسنده:
سیاوش کَسرائی (۵ اسفند ۱۳۰۵ هشتبهشت اصفهان – ۱۹ بهمن ۱۳۷۴ وین) شاعر، نقاش و از اعضای کانون نویسندگان ایران و از فعالان سیاسی چپگرای تاریخ معاصر ایران بود. کسرائی دانشآموخته دانشکده حقوق و علوم سیاسی دانشگاه تهران و از بنیانگذاران انجمن ادبی شمع سوخته بود. سیاوش کسرائی، سَراینده منظومهٔ «آرش کمانگیر»، نخستین منظومه حماسی نیمایی است. وی یکی از شاگردان نیما یوشیج بود که به سبک شعر او وفادار ماند. از جمله مجموعه شعرهای بهجای مانده از سیاوش کسرائی، میتوان به مجموعه شعر آوا، مهره سرخ، در هوای مرغ آمین، هدیه برای خاک، تراشههای تبر، خانگی، با دماوند خاموش و خون سیاوش اشاره کرد.