نگارنده این «دیباچه» هرگز خود را به بحث و فحص بیشتری درباره آموزه‌ها و اندیشه‌های مولانا محقّ نمی‌داند، ولی از مرور در آثار نثر و نظم او بدین نتیجه رسیده است که در سروده‌های او، از یک سوی کم‌تر نکته‌یی را – جز بسط و تأیید همه‌سویه اندیشه مبتنی بر «وحدت وجود»- می‌توان یافت که همگنان پیشین او، سنایی و عطّار، نگفته گذارده باشند. نکته‌های دیگر را هم که وی درک و بیان کرده است، به طور عمده ارزش عتیقه‌وار دارند. از سوی دیگر، از همین نکته‌ها می‌توان برای مقابله و جدال علیه تعبّدهای جاهلانه بهرة مفید برداشت- عبودیّتی که خاصّه در «اسلام ناب محمّدی» حاکمان مزوّر و ریاکار رژیم ولایت فقیه در ایران، در نهایت خشونت و بلاهت آن را تبلیغ می‌کنند.