Textual Mosaic مقامات متن

Marzieh Sotoudeh, a fiction writer and translator, was born in Tehran in 1957 and currently resides in Toronto, Canada. Over the years, two collections of her stories, comprising twenty-eight tales, were not permitted for publication in Iran. However, her stories gained recognition in literary publications and websites, capturing the attention of fellow writers and critics, earning awards in the process. For the past eight years, Marzieh Sotoudeh has been dedicatedly contributing to the literary club of the Ontario Women’s Organization, serving specifically in her role as a creative writing teacher, as a volunteer. In her stories, Sotoudeh explores themes such as immigration challenges, the clash between tradition and modernity, internal conflicts, and homelessness. The characters in her narratives, grappling with failure and disappointment, strive to attain harmony with life and reconciliation with themselves. Through the journey of spiritual revelation, they inspire readers to engage and reflect on their own lives.

Added Date: 24/12/2024 2:21:24 PM
Last update: 3/01/2025 10:37:33 AM

مرضیه ستوده داستان‌نویس و مترجم ساکن تورنتوی کاناداست. در پی سال‌ها دو مجموعه داستان شامل بیست و هشت داستان، در ایران مجوز برای انتشار نگرفت. داستان‌هایش در نشریه‌ها و ‌سایت‌های ادبی، مورد توجه دیگر نویسندگان و منتقدین قرار گرفت و جوایزی کسب کرد. مرضیه ستوده به مدت هشت سال در کلوپ ادبی سازمان زنان انتاریو، در بخش داستان‌نویسی به صورت داوطلب، همکاری مداوم داشته است.
ستوده در داستان‌هایش به معضلات مهاجرت، تقابل سنت و مدرنیته، تضادهای درونی و بی‌پناهی پرداخته‌ است.‌
شخصیت‌های داستان‌ها، پس از شکست‌ و سرخوردگی در تلاشند به هماهنگی با زندگی و آشتی با خود برسند و در روند مکاشفه‌ای معنوی، خواننده را به مشارکت و تأمل وامی‌دارند.
—–
بریده‌ای از رمان «مقامات متن»،
در گذشته‌ها وقتی شعری جان‌بخش و یا متنی تأثیرگذار می‌‌خواندم در خلوت و تأملات، شهودهای حسی به مفاهیم تبدیل می‌شدند و در آن لحظات به یاد ماندنی، رشد و آگاهی درون خود حس می‌کردم که به زیبایی متصّل بود. اما در تضاد با آن چه در اطرافم می‌گذشت، مدتی مات‌زده می‌شدم و دلم می‌‌خواست بی‌زمان تا ابد در آن وقفه‌ی متعالی بمانم.
همسرم سر به سرم می‌گذاشت گاهی تکان تکانم می‌داد، می‌گفت: چیه چی شده قهرمان کتابت شکست خورده؟
هنگامی‌ که مات‌زده می‌شدم، خودم را واقعی‌تر حس می‌کردم و آرام آرام در گستره‌ای کویر مانند، رها می‌شدم. و هر چه فراتر می‌رفتم، اضطراب از من دور می‌شد و انقدر مبهوت می‌رفتم که جهت‌ا‌م را گم می‌کردم و در این گمگشته‌گی، باز خودم را آشناتر پیدا می‌کردم و در قلمرویی دیگر، در گذشته‌ی خود حیّ و حاضر می‌شدم، کاستی‌ها و محدودیت‌هایم را شناسایی و درک می‌کردم و حالتی از آشتی با خود در من می‌گذشت.
آیا من می‌توانم خود را از اعمال خود بازشناسم؟