Fiction: Persian – داستانهای پارسی
Fiction: World داستانهای خارجی
Poem – شعر
History – تاریخ
Philosophy – فلسفه
Psychology – روانشناسی
Bio./Memoir – زندگینامه و خاطرات
Politics – سیاست
Iran – ایران
Literature – ادبیات
Sociology – جامعه شناسی
Ref./Language – فرهنگنامه و زبان
Religions – ادیان
Science – علوم
Sports – ورزش
Travel – سفر
Art/Architecture – هنر و معماری
Business/Finance – اقتصاد و تجارت
Computers – کامپیوتر
Cookbooks – آشپزی
Home/Garden – خانه و باغبانی
E-Books – کتابهای الکترونیک
Health – سلامت و بهداشت
Literature Mag – نشریات ادبی
About Author:
Terence Francis Eagleton FBA[4] (born 22 February 1943) is an English literary theorist, critic, and public intellectual.[5][6][7][8] He is currently Distinguished Professor of English Literature at Lancaster University.
Eagleton has published over forty books, but remains best known for Literary Theory: An Introduction (1983), which has sold over 750,000 copies.[9] The work elucidated the emerging literary theory of the period, as well as arguing that all literary theory is necessarily political. He has also been a prominent critic of postmodernism, publishing works such as The Illusions of Postmodernism (1996) and After Theory (2003). He argues that, influenced by postmodernism, cultural theory has wrongly devalued objectivity and ethics. His thinking is influenced by Marxism and by Christian faith.
Formerly the Thomas Warton Professor of English Literature at the University of Oxford (1992–2001) and John Edward Taylor Professor of Cultural Theory at the University of Manchester (2001–2008), Eagleton has held visiting appointments at universities around the world including Cornell, Duke, Iowa, Melbourne, Trinity College in Dublin, and Yale.[10]
Eagleton delivered Yale University’s 2008 Terry Lectures and the University of Edinburgh’s 2010 Gifford Lecture entitled The God Debate.[11] He gave the 2010 Richard Price Memorial Lecture at Newington Green Unitarian Church, speaking on “The New Atheism and the War on Terror”.[12] In 2009, he published a book which accompanied his lectures on religion, entitled Reason, Faith, and Revolution: Reflections on the God Debate.
عبارت “معنی زندگی” برای بسیاری از افراد یک مفهوم عجیب و غریب است. اما در کتاب معنای زندگی منتقد مشهور تری ایگلتون ، نگاه جدی یا اغلب سرگرم کننده به سوال می کند و پاسخ شگفت آور خود را ارائه می دهد.
ایگلتون ابتدا بررسی می کند که قرن ها متفکران و نویسندگان – از مارکس و شوپنهاور گرفته تا شکسپیر ، سارتر و بکت – به سوال نهایی معنا پاسخ داده اند. با این حال وی اظهار می دارد که این مسئله در دوران مدرن فقط مسئله ساز است. اما به جای مقابله با آن ، بسیاری از ما با پر کردن زندگیمان از همه چیز از فوتبال گرفته تا روابط جنسی ، علم و … ، با احساس بی معنایی و پوچی در زندگی خود کنار می آییم. از طرف دیگر ، ایگلتون خاطرنشان می کند ، بسیاری از افراد تحصیل کرده معتقدند که زندگی یک حادثه تکاملی است که معنای ذاتی ندارد. . ایگلتون این دیدگاه از معنا را مورد بررسی قرار می دهد و نتیجه می گیرد که این دیدگاه ناتوان است. او در عوض استدلال می کند که معنای زندگی راه حلی برای یک مسئله نیست بلکه مسئله زندگی به روشی معین است. این متافیزیکی نیست بلکه اخلاقی است. این چیزی جدا از زندگی نیست ، بلکه چیزی است که باعث می شود زندگی ارزش پیدا کند یعنی کیفیت ، عمق ، فراوانی و شدت زندگی.
در اینجا بحثی درخشان از مسئله ی معنا توسط یک متفکر برجسته مطرح شده است با پایان بندی ای بسیار جدی در ذهنش. ایگلتون در کتاب معنای زندگی فلسفه ، ادبیات و منطق را به هم می آمیزد و با ترکیب این سه فلسفه ی زندگی را برای مخاطبانش شرح می دهد.
درباره نویسنده:
تری ایگلتون (به انگلیسی: Terry Eagleton) (زاده ۲۲ فوریه ۱۹۴۳) نظریه‌پرداز ادبی بریتانیایی است. بسیاری او را تأثیرگذارترین منتقد ادبی زندهٔ بریتانیا می‌دانند.او با تکیه بر نظریه‌های مارکسیست‌های اروپایی از جمله والتر بنیامین، لویی آلتوسر و پیر ماشری، مخاطبان فراوانی یافت و با پیروی از افکار این نظریه‌پردازان از شیوه‌ای ماتریالیستی برای مطالعه ادبیات بهره برد. این شیوه او در نوشته‌هایش در مورد ساموئل ریچاردسون و خواهران برونته نمود دارد. پافشاری ایگلتون بر پیچیدگی و سودمندی مقولات سنتی و هنجاری نظیر ایدئولوژی، زیبایی‌شناسی و نقد فرهنگی به طور کلی مؤثر بوده است. قرائت دوباره او از این مقوله‌ها بیش از هر چیز در اشتیاق وی برای برانگیختن بحث‌های انتقادی در زمینهٔ فرهنگ معاصر ریشه دارد و این انتقادی است به دور از آنچه که در نسبیت فرهنگی و بی‌تفاوتی سیاسی پست مدرنیسم می‌داند.
