The Insanity Defense reveals many sides of Woody Allen as he holds forth on the most human of urges (“Why does man kill? He kills for food. And not only for food: frequently there must be a beverage”); reflects on death (“I don’t believe in an afterlife, although I am bringing a change of underwear”); and notes the effect on history wrought by trick chewing gum, the dribble glass, and other novelties. There is also an inspiring story of the futile race to beat Dr. Heimlich to the punch: “The food went down the wrong pipe, and choking occurred. Grasping the mouse firmly by the tail, I snapped it like a small whip, and the morsel of cheese came loose. If we can transfer the procedure to humans, we may have something. Too early to tell.”
About Author:
Heywood “Woody” Allen (born Allan Stewart Konigsberg; November 30, 1935)[a] is an American film director, writer, actor, and comedian whose career spans more than six decades and multiple Academy Award-winning films. He began his career writing material for television in the 1950s, working alongside Mel Brooks, Carl Reiner, Larry Gelbart, and Neil Simon. He also published several books featuring short stories and wrote humor pieces for The New Yorker. In the early 1960s, he performed as a stand-up comedian in Greenwich Village alongside Lenny Bruce, Elaine May, Mike Nichols, and Joan Rivers. There he developed a monologue style (rather than traditional jokes) and the persona of an insecure, intellectual, fretful nebbish.[2] He released three comedy albums during the mid to late 1960s, earning a Grammy Award nomination for his 1964 comedy album entitled simply, Woody Allen.[3] In 2004, Comedy Central ranked Allen fourth on a list of the 100 greatest stand-up comedians,[4][5] while a UK survey ranked Allen the third-greatest comedian.
ممکن است برای یک نویسنده غیرممکن به نظر برسد که در هر جمله ای که می نویسد یک لطیفه وارد کند و احساس بیمزگی نکند. خب در مورد “وودی آلن” اینطور نیست. او به دنبال سوژه های مورد علاقه خود نظیر فروید، سارتر، کافکا و دیگر چهره های دنیای روشنفکری می رود تا همه را از دم تیغ تیز طنز خود بگذراند. قطعا “وودی آلن” در میان بزرگترین نویسندگان قرن بیستم قرار دارد و حسادت بسیاری را نسبت به این واقعیت که یک نفر می تواند نابغه ی محض در دو رسانه ی کاملا متفاوت یعنی نویسندگی و کارگردانی باشد، برانگیخته است.
“دفاع از دیوانگی” اثری فوق العاده مفرح است که سبب می شود با صدای بلند به این قطعات طنز بخندید. برخی از فلسفه های “وودی آلن” و برداشت طنزآمیز او درباره آفرینش، مسیحیت، مفاهیم عشق، روح و دینو ایده های جالبش در این اثر دیده می شود.
“وودی آلن” نیازی به معرفی ندارد و اگر هنوز کسی پیدا بشود که او را نشناسد، باید ابتدا سری به فیلم های درخشان او بزند تا متوجه شود چه چیزی را از دست داده است. با این حال نحوه ی نگارش “وودی آلن” آن چنان ساده و در عین حال مسحور کننده است که با مطالعه ی اثر پیش رو که “مجموعه ی کامل داستان ها و طنزنوشته ها” اوست، می توان تا حد زیادی به نگرش او به جهان که در فیلم هایش نیز به چشم می خورد پی برد. “دفاع از دیوانگی” سه کتاب “وودی آلن” با نام های “بی حساب”، “بی بال و پر” و “عوارض جانبی” را شامل می شود و هر کتاب مجموعه ای از داستان های کوتاه، طنزنوشته ها و مطالب سرگرمی کننده است.
درباره نویسنده:
کمدین، بازیگر، کارگردان، نویسنده و موسیقی دان آمریکایی است. آلن فعالیت حرفه ای خود را به عنوان یک نویسنده کتاب های طنز و سپس یک کمدین روی صحنه آغاز کرد و سپس در دههٔ ۶۰ میلادی فعالیت فیلم سازی خود را آغاز کرد.
