History of humor in Persian literature تاریخ طنز در ادبیات فارسی

دکتر حسن جوادی، در پی یک دهه پژوهش همه‌جانبه، در کتاب تاریخ طنز در ادبیات فارسی به روشنی نشان می‌دهد که پیشینه طنز در ایران محدود به نوشته‌های عبید زاکانی و معدودی دیگر نیست. بلکه ده‌ها نویسنده ایرانی طی هزار سال شرایط خفقان و محدودیت‌های سیاسی حاکم بر جامعه را در آثار خود با طنز منعکس کرده‌اند.
نویسنده تعریف جامعی از طنز و تمایز دقیق آن از هجو و هزل را به‌دست می‌دهد و جایگاه طنز و انتقاد اجتماعی را در متون داستانی و نمایشی، به‌ویژه در عرصه مذهب، سیاست و زنان، نشان می‌دهد. او گزیده‌ای از تصاویر کارتونی در نشریات قدیم را نیز فراهم آورده است.
از ویژگی‌های این کتاب پرداختن به جزئیات و بررسی شباهت‌ها و تفاوت‌های تکنیک و فرم طنز در آثار ایرانی و غربی است. نویسنده به‌دقت نشان داده که چگونه شاعران و نویسندگان فارسی زبان در برابر جور و ستم حاکمان دلاورانه پایداری کرده‌اند.

درباره نویسنده:
حسن جوادی در سال ۱۳۱۷ در تبریز متولد شده و تحصیلات دانشگاهی خود را در همان شهر انجام داده است. او در ۱۹۵۹ به پاریس رفته و در دانشگاه سوربن ادامه تحصیل داد، و در ۱۹۶۰ در دانشگاه کیمبریج به دوره دکترای ادبیات انگلیسی قبول شد. جوادی در ادب انگلیسی استادانی چون اف. آر. لویس و ریموند ویلیامز، و در ادبیات فارسی استادانی چون آرتور آربری و مینورسکی داشته است. او درجه دکتری خود را در ۱۳۴۵ از دانشگاه کیمبریج گرفت. عنوان رساله او «تأثیر ادبیات فارسی بر روی ادب انگلیسی با تأکید بخصوص دربارهٔ قرن نوزدهم». این کتاب در ۱۹۸۵ در کلکته و در ۲۰۰۵ در کالیفرنیا چاپ شد.حسن جوادی از سال ۱۹۶۳ بعنوان مدرس ادبیات فارسی در کیمبریج شروع به تدریس کرد، و در سال ۱۹۶۵ پروفسور آربری را در کار ترجمه ۴۰۰ غزل از دیوان شمس یاری کرد. جلد اول این کتاب در ۱۹۶۸ چاپ شد، و جلد دوم این کتاب را جوادی پس از مرگ آربری که در همان سال اتفاق افتاد حاضر کرد و هر دو جلد را تحشیه کرده به چاپ رساند.حسن جوادی مدت یازده سال در دانشگاه تهران تدریس کرد و مدتی هم رئیس گروه زبان و ادبیات انگلیسی شد. او طی این سالها کتاب های «گذری به هند» از فورستر، «نامه هایی از تبریز» از ادوارد براون، «وحی و عقل در اسلام» از آربری، «تاریخ ادبیات آمریکا» از ویلیس ویگر را از انگلیسی و نمایشنامه «مده» را از فرانسه ترجمه کرد.جوادی در سال ۱۹۷۷ به دانشگاه برکلی رفت، که قبلا هم دوسال در آنجا دهه ۱۹۷۰ تدریس کرده بود. این بار ۱۴ سال در این دانشگاه تدریس کرد، او در ۱۹۹۰ بازنشسته شد و به خبرنگاری و تدریس در دانشگاه های مختلف پرداخت. کارهای روزنامه نگاری او در آسیای مرکزی و اشنگتون بود، و در دانشگاه های کاتولیک جرج واشینگتن تدریس کرده است. از کارهای تحقیقی او «تاریخ طنز در ادبیات» فارسی است که اول به انگلیسی و بعدا به فارسی نشر یافته است